Z mojego listu do PTS (4)

Szanowna Pani, Szanowni Państwo,

Z zadowoleniem przyjmuję – wyrażone 27 października 2020 r. – stanowisko Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Socjologicznego (https://pts.org.pl/stanowisko-zarzadu-glownego/), ponieważ ono pozwala m.in. racjonalizować wydatki w okresie pandemii. Oto bowiem, zmobilizowany – choć z opóźnieniem, za które przepraszam – opłaciłem tegoroczną składkę członkowską, a niniejszym informuję, że kolejnych składek już opłacać nie będę, ponieważ rezygnuję z dalszej przynależności do PTS.

Do PTS wstąpiłem w 2002 roku, traktując je jako towarzystwo naukowe, i do dzisiaj cenię sobie możliwość i doświadczenie owej niemal dwudziestoletniej przynależności. Ponieważ jednak w ostatnich latach Zarząd Główny PTS coraz częściej sprawia na mnie wrażenie stronnictwa światopoglądowego lub wręcz politycznego – robiąc dokładnie to, przed czym Kodeks Etyki Socjologa, eksponowany na stronie PTS przestrzega w punkcie 40.; cyt.: „Socjologowie powinni zachować szczególną ostrożność w wyrażaniu poglądów w bieżących sprawach politycznych, gdyż wpływ własnych preferencji społecznych na wygłaszane opinie może być silny” (https://pts.org.pl/wp-content/uploads/2016/04/kodeks.pdf) – nie widzę uzasadnienia dla dalszego mojego pozostawania pod takim zarządem.

Życzę Państwu wszystkiego dobrego w dalszej działalności – wszystkiego dobrego dla naszego dobra wspólnego! – i zapewniam, że są to życzenia szczere, bo kierowane zasadą, która jest mi bardzo bliska: „ja mogę się mylić, ty możesz mieć rację, i wspólnym wysiłkiem możemy zbliżyć się do prawdy” (Karl R. Popper).

Z poważaniem,

Wojciech E. Zieliński

Oddział Gdański PTS

Czy to prawda, że gdyby aborcja nie była

w żaden sposób – również przez sumienie – ograniczana, to w obronie prawa do niej nie byłoby komu manifestować na ulicach?

Kto sieje wiatr, wznieca

burze. I płonie las. Oraz róże.

Czy cieszę się uznaniem i poczuciem przynależności?

Oczywiście! Przecież dostaję je od życia, które codziennie – jak dotąd – chce mnie widzieć przy sobie.

Czy nawoływanie do wspierania tych, którym się srebrzą skronie

nie jest jawnym aktem dyskryminowania łysych?

Hejże, akademiccy filozofowie! Uprawiacie

filozofię naukowo, chcecie, by za rozwijanie nauki wasza praca była uważana, a domagacie się dla niej uznania i przywilejów, jakby od naukowej profesji była czymś wyraźnie lepszym... Gdzież tu konsekwencja i na co liczycie? I w sprawie jakich posad się toczy to dziwne staranie?

Skoro filozoficznie wiadomo, że wszystko ze wszystkim

ostatecznie się wiąże, to cóż więcej pozostaje zarozumialcom, niż chełpienie się erudycją.

Jakże nie zabiegać o zdrowy rozsądek

w dobie rosnącego kretynienia nauki.


Zob. także: Kretynizm z oparciem

Czy zasłużę wiekopomnie

na coś ponad wieko po mnie?

Czy posthumanizm to stan, w którym

również wypasione bydlę może pełnić zacną rolę mecenasa sztuki?

Chciano, abym odniósł wrażenie

Ale nie powiedziano mi, dokąd.

Z mojego listu do Jana…(10)

To jeszcze w miarę krótko, w punktach, w ramach moich korespondencyjnych zaległości:

(1) Myślę, że nie spieramy się o fakty, ale właśnie o interpretacje.

(2) W odpowiedzi na moje słowa: „Mam wrażenie, że ten człowiek coraz bardziej gardzi własnym, wedle [auto]deklaracji: definitywnie kończącym się jestestwem, dlatego też coraz łatwiej mu przychodzi gardzenie innymi ludźmi…”, Ty napisałeś: „To co mówi […] o naszym kraju niestety jest prawdą w 100%. Nie musi niczego naciągać wystarczy że powie faktycznie jak jest. Co do tej jego diagnozy, to jaki wpływ na jego racje ma jego brak wiary w życie po śmierci?”… Otóż, ja jednak dostrzegam u ludzi jakieś aksjologiczne powiązanie ich stosunku do tego, co bieżące, ze stosunkiem do tego, co graniczne, ostateczne…; ale w żadnym razie nie wydaje mi się, abym pod tym względem był wyjątkowy. Ilustracją – przez analogię – niech będzie materiał, który znajdziesz tutaj: https://wojciechzielinski.blogspot.com/2016/04/samotnosc-pacjenta-i-lekarza.html; mowa w nim o aksjologii w spotkaniach pacjentów i lekarzy.

(3) Napisałeś: „Wszędzie, w historii, literaturze, w bieżących wydarzeniach, ci co nawołują do walki z elitą, pierwszą rzeczą którą robią to budują własną elitę, składającą się z zakompleksiałych nieudaczników, której pogarda dla społeczeństwa jest znacznie większa niż była tej pierwszej. Pokaż mi przykład z historii, z literatury, chociaż jeden gdzie byłoby inaczej. Skąd zatem bierze się to naiwne zaślepienie?”… Odpowiem krótko: Zgoda! I dlatego właśnie, ja nie widzę potrzeby hołubienia tak zwanych elit, podziwiania ludzi, którzy sami siebie nie szanują – na przykład w tym, co robią jako aktorzy na rozmaitych scenach – lub pogardzają innymi, ani nie widzę potrzeby za wszelką cenę przekonywania zaślepionych… I wszystko to skutkuje u mnie żywotem raczej pustelniczym, ale trudno.

Tymczasem więc, podziwiajmy uroki jesieni! :)

PS

Jako ciekawostkę dodam, że ostatnie zdanie miało wcześniej wersje następujące:

Tymczasem więc, podziwiajmy uroki lata!

Tymczasem więc, podziwiajmy uroki kończącego się lata!

Tymczasem więc, podziwiajmy uroki złocistej jesieni!

Nie bez przyczyny na wstępie wspomniałem o zaległościach…

:)

Nauka uczy pokory – wobec świata, wobec życia, wobec człowieka itd.

– ale tylko pod warunkiem, że nie sprzeniewierza się zasadom, które ją ufundowały; że nie podporządkowuje się ideologiom; że się nie prostytuuje…

Zaciśnij zęby i przetrzymaj bieżące trudności

Dzięki temu lepiej przygotujesz się na późniejsze, większe.

I kto by pomyślał, że noszenie maseczek

zwiększy nie tylko poziom bezpieczeństwa, ale także liczbę sobowtórów.

Czy największy ruch społeczny

to ten posuwisto-zwrotny?

Ciągle bronię się przed powaleniem na ziemię

– nie chcę, by przeze mnie poczuła się dotknięta.

Na obiad zjadłem zupę pomidorową

kotlet schabowy z kapustą i ziemniakami, dwie kiełbasy na gorąco ze smażoną cebulą oraz miskę śliwek na słodko w domowym kompocie… Niechże wreszcie podadzą mi kawę i deser!

Piszesz książkę własnym życiem

Dobrą?

Z ostatniej chwili: Intelektualny pogrom na uniwersytecie!

Jak informują osoby zbliżone do władz uczelni, wczorajsza konferencja poświęcona najważniejszym problemom współczesnej nauki, przerosła najśmielsze oczekiwania organizatorów. Już podczas ceremonii uroczystego otwarcia obrad zgromadzonych ogarnął istny szał zachwytu, gdy wiwatowano na cześć kolejno przedstawianych mówców – wybitnych specjalistów z całego świata i najbliższych okolic. Potem rozpoczęła się najważniejsza, merytoryczna część konferencji. Seria brawurowych wystąpień kolejnych prelegentów nie pozostawiła najmniejszych złudzeń co do naukowej wartości zorganizowanych obrad. Kilkugodzinną debatę, okraszoną donośnym chrapaniem umysłowo wyczerpanych słuchaczy, zwieńczyło nobliwe rzężenie najbardziej zasłużonych pracowników nauki.

/źródło: wezPress/