Kilka myśli (nie) bez konkluzji

Jeszcze stosunkowo niedawno czymś zupełnie zwyczajnym było oczekiwanie od osoby mówiącej po polsku – w szkole i różnych innych miejscach – poprawnego wyrażania się, i poprawianie jej w razie potrzeby w możliwie najbardziej odpowiedni sposób. Też, odkąd pamiętam, zdarzały się i wciąż spotykam takie osoby, które chętnie podkreślają swoją znajomość języków obcych, gdy z rozbrajającą szczerością – lub epatowaną manierą – informują, że czegoś po polsku powiedzieć nie potrafią. Dzisiaj jednak, znacznie częściej niż jeszcze stosunkowo niedawno, spotykam takich studentów (co oznacza tu wszystkie i różnorodne osoby studiujące), którzy wypowiadając się używają terminów anglojęzycznych w słowniku elementarnym i podstawowym. Chyba z zazdrością myślę wówczas o ich praktycznej znajomości i łatwości stosowania języka angielskiego, ale też bez skrępowania podpowiadam – jeśli znam – polskojęzyczne odpowiedniki obcych zapożyczeń. Nie wiem, czy na dłuższą metę takie moje działanie do czegokolwiek się przyda, ale też nie widzę powodu, aby zeń rezygnować. Jeśli zaś – pisząc to, co powyżej – językowej poprawności sam uchybiłem, to oczywiście przepraszam. Do mistrzostwa mowy polskiej ciągle jest mi przecież daleko.

Ach, te wymowne cmentarne aleje

– zasłużonych, zadłużonych, zaburzonych…

Marzenie chrześcijanina? Żeby modlitwa nie szła na marne

żeby niosła opiekę tym, wobec których jest kierowana; żeby przyniosła dobro tym, którzy doświadczyli zła; żeby w uniwersum obcowania świętych Bóg po Swojemu ją wykorzystał.

Czy grozi nam katastrofa budowlana – gdy wysoka izba

upadnie nisko?

Nie myl cmentarza z Królestwem Niebieskim

– tu nie ma miejsca dla trupów!

Wyznanie śmiecia: „Mam plan

na gnicie”.

Obawiam się spowiedzi – czy w konfesjonale

nie zastanę jakiegoś partyjniaka?