„usystematyzowaną refleksję nad moralnością wpisuje w ramy poznawcze nauk szczegółowych […] badając moralną praxis, komponent złożonej rzeczywistości społecznej, właściwymi dla poszczególnych dyscyplin metodami empirycznymi; podejmując m.in. badanie normatywnych aspektów doświadczenia moralnego jednostek i zbiorowości, sama nie zgłasza roszczeń normatywistycznych; mimo zamierzonej neutralności aksjologicznej – deklarowanej w imię ideału nauki wolnej od wartościowania (Weber) – podlega praktycznej i teoretycznej, metaetycznej konfrontacji m.in. z etyką normatywną; ta ostatnia ukazuje bowiem pożądane, moralnie słuszne stany rzeczy jako możliwe do osiągnięcia, pod warunkiem podjęcia przez podmioty moralne dobrowolnego działania zgodnego z wymaganiami norm(y); tymczasem e.o., metodami właściwymi naukom empirycznym, zdaje się dekonstruować tradycyjne pojęcia normy i dobrowolnego działania moralnego, ukazuje bowiem biologiczne, psychologiczne, socjologiczne i in. dominanty wszelkiego możliwego działania – a więc także działania nieobojętnego moralnie i np. działania normotwórczego – co z kolei pod znakiem zapytania stawia możliwość etycznej kwalifikacji wszelkiej moralnej praktyki; z powyższych względów, przez niektórych reprezentantów etyki normatywnej opatrywana bywa dookreśleniem «tak zwana», dla podkreślenia nikłego, ich zdaniem, związku e.o. z tradycyjnym pojęciem etyki”.
Więcej w: Wojciech Zieliński, Etyka opisowa, w: Słownik bioetyki, biopolityki i ekofilozofii, red. M. Ciszek, Polskie Towarzystwo Filozoficzne, Warszawa 2008, s. 91.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz