Zaczyna sympatyzować, identyfikować się, nawiązywać pozytywne emocjonalne więzi

z chorobą… I nie próbuje się jej przeciwstawiać, bo każdą chwilową ulgę w cierpieniu traktuje jako akt doświadczanej z jej strony dobroci… Czy syndrom sztokholmski to też cecha relacji chorego z depresją?