Gdy niektórym robota pali się w rękach

raczej nie brak chętnych do roli strażaka.

Trudno zostać świętym

za życia niektórych.

Ciągle przemawiająca troska

nie dopuszcza innych do głosu.

Z mojego listu do Dobrosława (3)

Szczegółów nie znając, nie będę wiele mędrkował. W każdym razie sam niejednokrotnie zauważyłem, że na samodzielność najmniej pozwalają ci, którzy własnej samodzielności nie wywalczyli/obronili (mam znajomego profesora, który kiedyś regularnie przesyłał mi swoje teksty przed ich publikacją z prośbą o ew. uwagi itp.; wiele razy pisałem mu pytanie: ‘co tu jest Twojego?’; nigdy nie dostałem odp.) – za to po uzyskaniu stopni/tytułów chętnie recenzują innych, chcących wejść/utrzymać się/awansować itp. w systemie nauki. Oczywiście dzięki temu skutecznie reprodukuje się systemu struktura.

Piszesz: “Zawsze uważałem, że uniwersytet to miejsce, gdzie używając argumentów mogę wyrażać swoje zdanie i sprzeczać się z innymi na poziomie merytorycznym i wyrażać to, co myślę”. Oczywiście tak być powinno, ale w praktyce nierzadko dominuje raczej taka zależność: http://wojciechzielinski.blogspot.com/2014/05/niewolnik-ma-jednego-pana.html – stąd bierze się więcej prze/milczenia niż dyskutowania.

Przy czym tu jeszcze jedno, chyba istotne zastrzeżenie dot. tego fragmentu Twojego listu: „w jednym punkcie zostało mi zarzucone, iż tekst jest za bardzo zaangażowany, deklaratywny – inaczej ujmując – za dużo własnego zdania”. Otóż, o ile tego wprost nie wyrażono, wniosek może być wynikiem Twojej nadinterpretacji twierdzenia, że „tekst jest za bardzo zaangażowany, deklaratywny”. Może chodziło tu jedynie o Hume’owsko/Weberowską Wertfreiheit i konstytutywną dla socjologii konieczność trzymania się empirii, o której pisał chociażby Ossowski…
[…]
…jeszcze tylko to: „Trochę we mnie zaszczepiłeś to, żeby myśleć po swojemu i wyrażać zgodne z własnym sumieniem zdania, które można argumentować tymi «starszymi, mądrzejszymi» naukowcami/humanistami” – ze swojej strony podtrzymuję przekonanie o słuszności/zasadności/powinności takiej postawy, ale obawiam się, że dla różnych współczesnych to są manowce; tymczasem również od takich ludzi będzie zależała Twoja sytuacja na różnych polach, więc …będziesz musiał wybierać.

Czy ktoś wie, jak w zegarze biologicznym

odłączyć wybijanie ostatniej godziny?

Marzy mi się trwały sojusz

kropki nad "i" ze znakiem zapytania.

___________
Opublikowano w:
Wojciech Edmund Zieliński, Przymrużenie oka, Oficyna Wydawnicza "Impuls", Kraków 2016.

Gdyby ktoś mnie zapytał (5)

o powody mojej "nieobecności w środowisku", odpowiedziałbym następująco:

Nie ukrywam tego, co robię - czego dowodem jest chociażby moja pisanina w niniejszym blogu i wskazane na jego podstronach przejawy aktywności - ale nie mam zwyczaju dopraszania się zainteresowania tym u innych (choć, kto wie, czy owi inni też tak to odbierają). Zatem, gdy z ich strony z zainteresowaniem się nie spotykam, zwyczajnie robię swoje, a jednocześnie "nie zgłaszam się", "nie występuję", "nie rejestruję", "nie bywam"… I już nie doświadczam tego jako straty - przypuszczam, że z wzajemnością.

Denerwuję się, za dnia nie mogąc

posiąść jej mądrości. Może jednak sowa mi nerwy wyratuje o zmierzchu.

___________
Opublikowano w:
Wojciech Edmund Zieliński, Przymrużenie oka, Oficyna Wydawnicza "Impuls", Kraków 2016.

Trzy gracje

a fałdek bez liku.

_______________
Wojciech Edmund Zieliński, Aforyski, Oficyna Wydawnicza "Impuls", Kraków 2021.

Jeśli będziemy brać swój codzienny

krzyż jako coś naturalnego, to z pewnością będziemy szczęśliwi. A inni z nami. (Marian Żelazek)

Życie przynosi odpowiedzi

także na niezadane pytania.

___________
Opublikowano w:
Wojciech Edmund Zieliński, Zbiór 33 aforyzmów w: Aforyzmy i poematy, „Aspekty Filozoficzno-Prozatorskie”, 2015-2018, nr (56-61)/(62-65)/(66-68), s. 311-312.