Etyka stosowana

„w proponowanym tu rozumieniu, pojęcie e.s. – wykraczające poza potoczne utożsamienie jej z moralnością (określonej jednostki, grupy społecznej, organizacji, systemu itp.) – zakłada, że wszelka praktycznie (z)realizowana «etyczność» jest tworem dynamicznym, 1) permanentnie kształtowanym w toku «działania komunikacyjnego» (Habermas) podmiotów moralnych – przede wszystkim pojedynczych działających ludzi, tworzących zbiorowości i struktury, kształtujących moralny wymiar przestrzeni społecznej – a w swej warstwie teoretyczno-normatywnej; 2) podlegającym «krytyczno-racjonalnej falsyfikacji» (Popper) w konfrontacji z doświadczeniem społecznym; tak pojęta praktycznie (z)realizowana «etyczność» podlega badaniu z zastosowaniem «współczynnika humanistycznego» (Znaniecki), który pozwala uwzględniać podmiotowe udziały w jej kształtowaniu i rozumieniu; podlega także wielopłaszczyznowemu ulepszaniu, o ile uczestnictwo podmiotów w doświadczeniu moralnym staje się rzeczywiście (samo)krytyczne”.

Więcej w: Wojciech Zieliński, Etyka stosowana, w: Słownik bioetyki, biopolityki i ekofilozofii, red. M. Ciszek, Polskie Towarzystwo Filozoficzne, Warszawa 2008, s. 92.